درمحرم (از ملک الشعرای بهار)
 

درمحرم اهل ری خودرا دگرگون می کنند        اززمین آه وفغان را زیب گردون می کنند
گاه عریان گشته بازنجیرمی کوبندپشت          گه کفن پوشیده فرق خویش پرخون می کنند
گاه بگشوده گریبان،روزتاشب سینه را          درمعابرباشرق دست،گلگون می کنند
گه به یادتشنه کامان زمین کربلا                 جویباردیده را ازگریه جیحون می کنند
وزدروغ گنده ی «یالیتنا کنا معک»            شاه دین را کوک وزینب را جگرخون می کنند
خادم شمرکنونی گشته وانگه ناله ها             بادو صدلعنت،زدست شمرملعون می کنند
بریزید زنده می گویند،هردم صد مجیز           پس شماتت بریزید مرده ی دون می کنند
حق گواه است ارمحمّد زنده گردد ورعلی       هردو را تسلیم نواب همایونی می کنند
آیدازدروازه شمرون اگر روزی حسین         شامش از دروازه ی دولاب بیرون می کنند
حضرت عباس اگرآید پی یک جرعه آب        مشگ اورا دردم دروازه وارون می کنند
قائم آل محمّد،گرکند ناگه ظهور                   کله اش داغون،به ضرب چوب قانون می کنند
گرعلی اصغر بیاید بردر دکانشان               در دوپول آن طفل را یک پول مغبون می کنند
ورعلی اکبربخواهدیاری ازاین کوفیان         روز پنهان گشته وشب بروی شبیخون می کنند
گریزید مقتدرپابرسرایشان نهد                  خاک پایش را به آب دیده معجون می کنند
خود اسیرانند در بند جفای ظالمان             براسیران عرب این نوحه ها چون می کنند
تاخرنداین قوم رندان خرسواری می کنند      وین خران درزیرایشان آه وزاری می کنند